Wandeling Verdronken Land van Saeftinghe
Op 20 Juni gingen er 16 deelnemers van Tifa K.Dieleman op excursie in het
Verdronken Land van Saeftinghe. We mochten er om 9u00 s'morgens zijn, dus iedereen vroeg uit de veren voor de zware tocht en dat hebben er een paar geweten ook.
Onze vrouwelijke gids Herta Swinnen wou op tijd vertrekken wat het water zou snel opkomen,dus gingen we met zijn alle den dijk op en het slik tegemoet.
Na een aantal geulen ging er toch eentje berrevoets (zonder schoenen dus ) verder,nen ras echte Kautermol natuurlijk. De gids vond dit wel ok maar in het gras graag schoenen terug aandoen zei ze, maar hij ging gewoon verder op de blote voeten.
Na een uurtje wandelen mochten we even pauzeren. De gids vroeg aan de deelnemers of we de grote tocht gingen doen, namelijk naar den ijskelder, maar na een uurtje slik zagen de meeste dit niet zitten en dus gingen we voor een kortere route. Ook liet de gids het voedsel voor de vogels zien, namelijk kleine garnalen. Boaz had in zijn hand een mannetje en een vrouwtje. Ook konden we onderweg proeven van enkele planten die daar groeide. Na de pauze gingen we weer met zijn alle verder.
Op de rijksdam kregen we uitleg van vroeger.
Er lagen vier dorpjes, namelijk Saeftinghe, Namen, Sint-Laureins en
Casuwele en enkele gehuchten zoals Auwersluis. Het gebied werd
vanaf de 12e eeuw geregeld bedreigd door overstromingen. De Allerheiligenvloed in 1570 zette het gebied bijna volledig onder water.
Vier jaar later reikte het "Verdronken Land" tot Verrebroek en Kallo
(België). Enkel Saeftinghe en nog enkele andere stukken bleven
boven water, zo ook de toren van Namen. De klokken werden uit de
toren gehaald en opnieuw opgehangen in het nabijgelegen dorpje
Graauw. Het fort bleef nog tijdelijk dienst doen als tolhuis.
Tijdens de Tachtigjarige Oorlog staken Nederlandse soldaten
in 1584 om strategische redenen de laatste intact gebleven
dijken door en verdween Saeftinghe opnieuw onder water.
Het bedijken werd heropgestart in de 17e eeuw enin 1907
was de hertogin Hedwigepolder het laatste op de zee veroverd
gebied. Het buurtschap Emmadorp ligt nu aan de rand van
het verdronken land. Soms gunt de Schelde ons nog een blik
op de restanten van de verdwenen dorpen. Door het schurende
effect van het water komen soms nog restanten van huizen
en kerken even bloot te liggen. Helaas zorgt het stijgende
zeeniveau ervoor dat de kansen dat er ooit nog iets bloot
komt te liggen steeds kleiner worden.
Na de uitleg gingen richting de dijk om zo terug naar het bezoekerscentrum Saeftinghe te gaan. Daar aangekomen konden we ons verfrissen en nog even het bezoekerscentrum binnen gaan. Daarna gingen we naar het café het verdronkenland waar we een frieten met stoverij en appelmoes met als toetje voor de kinderen een ijsje en voor de oudere rijstepap of ijs met warme krieken.
Weer een geslaagd evenement van de PV Tifa K.Dieleman
Het Bestuur